ขยะ ดอกไม้ และถุงทราย โดยพอแพง

ขยะ  ดอกไม้  และถุงทราย 

“พอแพง”

ท่ามกลางเมืองใหญ่มหานคร                       ป่าตึกแทรกซอนเสียดฟ้า

เบียดห้วยถมหนองถมคลองสรรสร้างนัครา     เย้ยเหยียดแม่เจ้าพระยาว่าอยู่ใต้ตีน

          เสกสร้างเมืองฟ้าอมร                          นครรัตนโกสินทร์

แข่งขันสร้างสวรรค์ชวนกันป่ายปีน                  ถึงองค์อมรินทร์เชิญลงสงกรานต์

          ติดทระนงหลงความยิ่งใหญ่                แก้ไขธรรมชาติอาจหาญ

แม่น้ำผืนดินถูกรุกราน                                     สร้างสุขสราญให้ปวงประชา

          แข่งขันการผลิตการบริโภค                  ป้อนโรคความสบายถ้วนหน้า

เพาะนิสัยใหลหลงให้แต่ลืมตา                                    ว่าเป็นชาวฟ้ามิต้องอาทร

            ชอบใจสิ่งใดรีบไขว่รีบคว้า                   ซื้อหาแย่งชิงเป็นสิ่งถูกสอน

หอบไว้ยิ่งมากใครยิ่งก็ออนซอน                       เป็นชาวฟ้าอมรอิ่มอกอิ่มใจ

            จึงต่างมัวเมาเฝ้าหลง                          มั่นคงตัวกูอยู่สุขบนสรวงสวรรค์

ดูแคลนธรรมชาติขาดกัน                                 นับวันฝันเฟื่องลอยลม

            ลืมตัวบีฑาแผ่นดิน                               เบียดเบียนจนสิ้นแม่น้ำทั้งสาย

ขุดก่นโค่นถมทำลาย                                       กองขยะขยายถมน้ำถมดิน

          เหยียดดินให้ลงต้อยต่ำ                                   เหยียดสายน้ำใช้เป็นถังขยะ

เหยียดฟ้าอยู่สูงต้องเอาชนะ                            มิเคยลดละเสพสุขทุกวัน

          ถึงคราเจ้าพระยาร่ำไห้                               มวลน้ำทะลักไหลเกินใครคาดฝัน

เป็นกองทัพบุกทะลวงจ้วงฟัน                          แต่เหนือโรมรันจู่โจมถึงเมืองฟ้าอมร

          ชาวเหนือชาวนาชาวสวน                     ปทุมนนท์ล้วนลอยน้ำสลอน

เร็วรีบกั้นอย่าให้น้ำนั้นเข้าในนาคร                   ชาวกรุงเดือดร้อนน้ำจ่อเต็มตา

            ผู้ว่านักข่าววิ่งวุ่น                                  เกิดความชุลมุนแตกตื่นสั่นสาย

บิ๊กแบ็คคันดินถุงทราย                                                ขนมาเรียงรายสบายใจชาวกรุง

            คนนนท์คนปทุมรอก่อน                        ชาวกรุงเดือดร้อนอย่ารื้อคันถุง

แม้น้ำเน่าเหม็นไม่เป็นไรหรอกลุง                     สงสารชาวกรุงช่วยกันแบ่งเบา

            ครานั้นขยะกองใหญ่                           มวลน้ำทะลักไหลทลายกองของเน่า

ขอบใจสายน้ำที่มาช่วยเรา                               ช่วยมารับเอาให้ไปด้วยช่วยกัน

            ได้ทีถุงขยะลอยล่อง                            เที่ยวตามน้ำนองไม่ต้องหวาดหวั่น

คิดถึงเจ้าของทิ้งคลองแต่หลายวัน                  ทั้งเคยรักกันทิ้งได้ลงคลอง

            ก็จึงเจ้าขยะถุงน้อย                             ตามสายน้ำลอยเที่ยวหาเจ้าของ

น้ำพาเลี้ยวลดไปตามครรลอง                          ชายตาเบิ่งมองสองข้างพลางชม

            ทางโน้นมีตึกขวางกั้น                          ทางนั้นถุงทรายกองทับถม

อ้าว...ทางนี้ซีน่านิยม                                        มีดอกไม้งามสมผลิบานตระการตา 

            ท่ามกลางกองขยะน้ำครำ                    ข่าวเรื่องมวลน้ำเจ้ากลับงามนักหนา

ช่างแล้งน้ำใจในยามใครเขาหลั่งน้ำตา                        อุทกภัยมหานัคราจ่อจม

          แล้วเจ้าเล่าถุงขยะ                               ยังจะมาทำคุยข่ม

ตัวเจ้าหรือที่ทุกข์ตรม                                       เห็นยังลอยลมเล่นน้ำร่ำไป

          ทั้งสองร้องลั่นถกเถียง                         ส่งสำเนียงดังสนั่นหวั่นไหว

ใครดีใครชั่วรู้อยู่แก่ใจ                                      อย่าได้ร่ำไรฉันแจ้งในสันดาน

            ครานั้นถุงทรายฟังอยู่                          รู้สึกปวดหูสูสร้างความรำคาญ

จึงเริ่มขยับทันการณ์                                        เปิดทางน้ำผ่านท่วมนองแผ่นดิน

            มวลน้ำมากมายมหาศาล                     ทั่งโถมโรมราญทุกสิ่งไปสิ้น

ดอกไม้ ถุงขยะ มิทันยลยิน                              น้ำกวาดกลืนกิน...น้ำตาเจ้าพระยา