วัดวิษณุ ตรอกจันทร์ วัดในศาสนาฮินดูในประเทศไทย

วัดวิษณุ ตรอกจันทร์ วัดในศาสนาฮินดูในประเทศไทย

โดย ธงชัย เปาอินทร์ เรื่อง-ภาพ

            ทั้งโลก มีชาวฮินดูมากกว่า 900 ล้านคน นับว่ามีประชากรโลกที่นับถือมากเป็นอันดับ 3 ของโลก ทั้ง ๆที่ไม่มีใครทราบเลยว่า พระศาสดาของศาสนาฮินดูนั้นเป็นใคร มีเพียงผู้เขียนคำบอกเล่ากล่าวความถึงธรรมปฏิบัติที่เรียกกันว่า พระเวท

            เรียกกันในภาษาอังกฤษว่า Hinduism เป็นแบบพหุเทวนิยม อันประกอบไปด้วย ตรีมูรติ

            ตรีมูรติ ประกอบไปด้วย พระพรหม ผู้สร้างโลก  พระศิวะ ผู้ทำลาย และพระวิษณุ ผู้ปกป้องและรักษาโลก ชาวฮินดุจัดแบ่งวรรณะออกเป็น วรรณะพราห์ม ซึ่งเป็นผู้ทำพิธีกรรม  วรรณะกษัตริย์ ผู้เป็นนักรบ วรรณะแพศย์ ผู้ทำการพาณิชย์ และศูทร เป็นกรรมกร  และถ้าวรรณะใดข้ามไปแต่งงานกับวรรณะที่ต่ำกว่าก็จะถูกตราหน้าว่าเป็น จัณฑาล อันเป็นวรรณะต่ำที่สุด

            ศาสนาฮินดูมีหลายนิกาย หลายลัทธิ เช่น ลัทธิ ไวศณพ ลัทธิ ไศวะ ลัทธิ ศักดิ ลัทธิ พรหม  ลัทธิ คณพัทยะ  ลัทธิ ภัทระ ลัทธิ สมารธะ  ลัทธิ เชมัน  และลัทธิ กายตรี 

           วันนั้น ผมได้ไปร่วมประเพณีประจำปีของชาวฮินดูในประเทศไทย ศาสนสถานตั้งอยู่ตรอกจันทร์ ตรงข้ามกับวัดปรก ยานนาวา   ได้เห็นพลังศรัทธาของพี่น้องชาวอินเดียฮินดุที่ไหลหลั่งกันเข้ามายังที่จัดงานมากมาย แต่น่าแปลกไหม ไม่มีผู้หญิงชาวฮินดูเลยสักคนเดียว  คงจะเป็นข้อห้ามทางปฏิบัติของศาสนาฮินดู

            เวลาที่ไป บ่ายโมง แดดกำลังร้อนเปรี้ยง  ดต.เดชา เปาอินทร์ อดีตตำรวจย่านนี้ เดินนำหน้าเข้าไปในชุมชนคนอินเดียว  แต่ละคนผิวดำ สูงใหญ่ และแต่งตัวหลากหลายสไตล์ ใบหน้าเข้มแบบแขก ไม่ค่อยยิ้ม และกริยาค่อนข้างเฉยเมย  แต่มีอยู่กลุ่มหนึ่งแต่งตัวเต็มยศด้วยเครื่องทรงแปลกตา เหมือนดาราในหนังแขกที่เคยฉาย

พระพุทธเจ้า

            ภายในพื้นที่ศาสนสถานไม่กว้างขวางมากนัก มีอาคารหลักตั้งเด่นอยู่ทางทิศตะวันออก เป็นอาหาร 2 ชั้นรูปทรงตามแบบศิลปะของชาวอินเดียว  มีบันไดเดินขึ้นไปสูงหลายสิบขั้น เมื่อเดินขึ้นไปถึง จึงพบว่าเป็นแท่นบูชา พหุเทวนิยม ดังนี้คือ ปีกขวามือเป็นแท่นบูชาพระพิฆเนศ ด้าน ปีกซ้ายมือเป็นพระแม่ทุรคา

            ตรงกลาง  เป็นแท่นบูชาด้านในเรียงลำดับตั้งแต่ พระหนุมาน  พระสิตาราม พระวิษณุพระลักษณ์มี  พระกฤษณะ พระพุทธเจ้า

             วัดนี้ชื่อว่า วัดวิษณุ  ตั้งอยู่เลขที่ 50 ซอยวัดปรก เขตยานนาวา กรุงเทพมหานคร สร้างเมื่อปีพ.ศ.2463  ด้วยหินอ่อนจากอินเดีย

             เบื้องหน้ามีธรรมทูต 3 นาย นั่งรอชาวฮินดูเข้ามากราบไหว้ แล้วเจิมหน้าผากตรงหว่างคิ้วด้วยสีแดงเรียกว่า บันดิ  ติลักษณ์  ซันดูร์  ติลักกัม  บินติยา  กุมกุม  แต่ชาวทมิฬจะเรียกว่า ติก  หรือ พอททู  

ซึ่งการเจิมหน้าด้วยสีแดงนี้อาจเจิมจุดเดียว หรือทำรูปตัวยู หรือเป็นเส้นขวาง 3 เส้นก็ได้ ขึ้นอยู่กับความนิยมของแต่ละชุมชน  

             ป้อนน้ำนมผสมวัตถุมงคล 5 ชนิดให้ลิ้มรส และขนมสีทองอีก 1 ลูก ถือว่าเป็นศิริมงคลแก่ชีวิตของเขา  บางคนก็สั่นกระดิ่งส่งบูญไปยังเบื้องสวรรค์ แล้วก็เดินไปกราบไหว้รูปเคารพตามศาสนาฮินดูซึ่งการกราบของชาวฮินดูก็แตกต่างไปจากชาวพุทธหรือศาสนาอื่นๆดังในภาพจะเห็นเด็กน้อยกราบอยู่

              เสียงประกาศเป็นภาษาอินเดีย เจ้าหน้าที่แต่งชุดอย่างเท่ห์ทำหน้าที่พิธีกร  มีการประชันหนุ่มล่ำบึกกันบนกองทราย เรียกว่า เปรียบมวย (ปล้ำ) ซึ่งเป็นศิลปะการต่อสู้โบราณของชาวอินเดีย  บนกองทรายที่อยู่กลางลานคือเวทีที่นักมวยจะประฝีมือกัน ท่ามกลางชาวอินเดียที่นั่งใต้ร่มเงาเต็นท์  แต่นักมวยต้องสู้กันกลางแจ้ง

              เมื่อเปรียบมวยได้คู่ ก็ผลัดกางเกงขายาวออก นุ่งแต่กางเกงขาสั้นๆ รัดรึงใจ เสียงระฆังดังขึ้น กรรมการเดินวนรอบนอกกองทราย นักมวยเดินไปประจันหน้ากันบนกลางกองทราย และแล้ว ศิลปะการต่อสู้ด้วยวิชามวยปล้ำก็เริ่มขึ้น เมื่อปล้ำกันจน กรรมการตัดสินได้ผู้ชนะ นักมวยก็เดินไปหาผู้นั่งดู แบมือขอเงินรางวัล แปลกดี

              แต่เศรษฐีแขกเหล่านั้น ได้เตรียมแลกเงินมาแล้ว กำไว้เป็นปึกในมือพร้อมแจกให้กับนักมวย  สักครู่มีตำรวยเนเข้ามา 2 คน เพื่อควบคุมไม่ให้เกิดการพนันกันขึ้น

มวยปล้ำยามเที่ยง

              ผมไม่ได้อยู่จนถึงมวยคู่สุดท้าย แต่ได้กลับกันออกมาก่อน ด้วยว่าทั้งร้อนและเห็นว่าเป็นศิลปะการต่อสู้ของชนชาวอินเดีย ปล้ำกันแบบถนอมเนื้อถนอมตัว  ไม่มันอย่างมวยในจอทีวีที่ถ่ายทอดสดอย่างทุกวันนี้เลย แต่อย่างไรก็ดี ได้เห็นชัดเจนว่า ไม่ว่าจะเป็นชนเผ่าใดเชื่อชาติใด ล้วนมีศิลปะ วัฒนธรรมการแสดงและการต่อสู้ด้วยกันทุกชาติไป