บ้านทุ่งแสนสุขตอน 7. ตีผึ้ง โดยมณีดิน

บ้านทุ่งแสนสุขตอน7.

ตีผึ้ง

 โดยมณีดิน

                      เสียงเพลงแว่วมาจากวิทยุเครื่องเก่า แต่เสียงร้องนุ่มละมุนดุจแพรไหม เป็นเสียงร้องของนักร้องดังโด่งคับฟ้า สุเทพ วงศ์กำแหง ในบทเพลงที่ชื่อว่า มนต์รักฤดูร้อน สยบความร้อนอบอ้าวได้ชะงัด เพลินเพลงได้เดี๋ยวเดียว ไอ้เสริมก็โผล่มายืนที่หน้าบ้าน มันนุ่งกางเกงขาสั้นหูรูดสีน้ำเงินตัวเก่ง กับผ้าขาวม้าคาดพุงผอมๆ มีดเหน็บเล่มโตของมันแนบหลัง แถมมือข้างหนึ่งไขว้หลังอยู่ มันตะโกนเสียงดัง

                    “ไอ้ดำ ไปกับกูไหม” แล้วรอคำตอบ

                    “ไปไหน” ผมถามย้อนพอเป็นพิธี อันที่จริงทุกครั้งที่มันมายืนหน้าบ้านนั้นหมายถึงว่าต้องไปทำอะไรกันที่ไหนสักแห่ง

                    “ตีผึ้ง” เสริมตอบ แล้วชูให้เห็นบุหรี่มวนยาเส้นด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ที่มันกุมไว้ในมือที่ไขว้หลัง

                   ผมเดินตามมันไปทางหน้าโรงสี ริมคลองห้วยคัน ซึ่งปลูกกอไผ่สีสุกไว้เป็นแถวๆ เหมือนเป็นรั้วแสดงแนวเขตและป้องกันลม เสริมเดินแวะเข้าไปที่โคนกอไผ่กอที่สอง  ลำไผ่ใหญ่ทะมึนชูชี้ขึ้นไปในท้องฟ้า ผมแหงนคอมองหารังผึ้ง แต่เสริมเดินดิ่งเข้าไปที่โคนกอไผ่ซึ่งรกเรื้อด้วยกิ่งก้านและลำกอที่ถูกตัดลำไปใช้แล้วเหลือเป็นตอยาวเพียง หกศอกบ้าง 5 ศอกบ้าง 

               “อยู่ไหนวะรังผึ้งที่มึงว่า”

                  ผมถามด้วยว่ามองหาไม่เห็นสักที เสริมชี้เข้าไปในกอที่รกเรื้อ ผมมองตามจนเห็นว่ามีรังผึ้งเกาะอยู่ในซอกลึกกลางกอไผ่ ผมนึกในใจ แล้วจะตีมันได้ยังไงกัน ลูกหลานเจ๊กโรงสีขาดประสบการณ์

                  “มึงรอกิน” เสริมตอบสั้นอย่างมั่นใจ

                   แท้ที่จริงแม่เคยเอารังผึ้งขนาดเล็กเท่าฝ่ามือผู้ใหญ่มาให้ผมและน้องชายกินกัน  น้ำผึ้งหวานตัวอ่อนผึ้งสีขาวๆในรวงรังของผึ้งมันย่อง หวานกับมันกลมกลืนกันพอดี ไม่เลี่ยน

                   เสริมเริ่มต้นด้วยการใช้มีดเหน็บคมวาวฟันกิ่งก้านไผ่ที่เกะกะออกทีละกิ่งแล้วก็ยื่นมาให้ผมช่วยโยนทิ้ง หมดกิ่งก้านเกะกะ เหลือแต่ลำไผ่ใหญ่ๆที่แห้งตายบ้าง ผุแล้วบ้าง แต่ลำที่ยังเขียวมีชีวิตอยู่ก็มี เสริมแหวะช่องผ่านเข้าไปทีละนิดๆจนใกล้จะถึงรังผึ้ง มันทำด้วยความประณีต มีดของมันก็คมกริบเฉาะกิ่งไผ่ฉับเดียวก็ขาด กอไหนผุแล้วมันใช้มือดันจนเฉไปจากช่องที่มันจะเบิก

                  “ผึ้งเรียงตัวกันเรียบกริบเลย ดำเอ๋ย กำลังเหมาะทีเดียวเชียวเพื่อนเอ๋ย น้ำผึ้งกำลังจัด แก่กำลังกินพอดี เขาถึงเรียกว่าน้ำผึ้งเดือนห้าไงล่ะ แต่ถ้าผึ้งยังไม่เรียงตัวเรียบอย่างนี้นะมึง ตีไปก็ไม่ได้กินน้ำผึ้งเท่าไร ซ้ำตัวอ่อนก็ยังอ่อนเกินไป ผอมๆ ไม่อร่อยไม่มัน”

                  มันอธิบายถึงรังผึ้งแก่ได้ที่อย่างไรให้ฟัง ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

                  เสริมขยับอีกที ล้วงไปหยิบมวนบุหรี่ที่มันเตรียมมา เหลียวหาไม้ขีดไฟ

                  “เฮ้ย ลืมไม้ขีดไฟว่ะ”

                   เสริมร้องบอกเสียงดัง ผมนึกในใจ ปัทโธ่เอ๋ย กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มดันลืมของสำคัญได้ไง ผมตัดใจวิ่งกลับไปบ้าน แล้วแอบหยิบไม้ขีดไฟจากห้องครัวของแม่ วิ่งเร็วจี๋กลับไปยังแนวกอไผ่หน้าโรงสี นึกถึงน้ำผึ้งหวานเดือนห้ากับตัวอ่อนมันย่อง จึงไม่รู้สึกเหนื่อย

                   “ไม้ขีด” ผมส่งให้เสริมหลังจากย่องเข้าไปจนใกล้ตัวมัน

                   เสริมจุดบุหรี่มวนกระดาษหนังสือพิมพ์แล้วพ่นควันโขมงเข้าไปทีละอึดใจใส่รังผึ้ง เวลามันดูดควันเข้าปอดแล้วอมในคอปลายบุหรี่แดงวาบๆ ควันบุหรี่พากลิ่นยาเส้นและกระดาษเหม็นฉึ่ง  มันพ่นควันบุหรี่ใส่รังผึ้งครั้งแล้วครั้งเล่า ผึ้งขยับตัวไหวๆ ผมเห็นแล้วก็นึกในใจ ผึ้งจะเมาควันบุหรี่หรือไอ้เสริมมันจะเมากันแน่

                     “เฮ้ย บุหรี่หมด ผึ้งยังไม่หนีว่ะ”

                     เสริมเหลียวมาตะโกนบอกเสียงระรัว เหมือนกลัวๆ ผึ้งเดือนห้าดุร้ายเพราะว่าหวงน้ำผึ้งและลูกอ่อนในรวงรัง ตัวผึ้งเริ่มรวนและแล้วทันใดผึ้งริมขอบรังอีกด้านหนึ่งก็โผผินบินกรูกันมาหาเสริม หมอผึ้งผู้ทระนง  แล้วกลุ้มรุมกันฝังเหล็กในใส่ใบหน้า หนังตา แก้ม ใบหู ท้องคาง เสริมกระโดดออกมาทันใด มือสองข้างปัดป่ายไปตามใบหน้าเหมือนปกป้อง

                      ผมเดินเข้าไปช่วยเสริมปัดเอาตัวผึ้งออกจากหนังตา แต่เหล็กในอาวุธร้ายของผึ้งฝังแน่น  เสริมเริ่มขยับวิ่งเหยาะๆไปตามขอบบ่อริมคลองห้วยคัน วักน้ำมาลูบไปตามใบหน้าและลำคอ ผมตามไปช่วย ได้เห็นเหล็กในฝังเป็นติ่งเล็กๆ  ผมใช้เล็บนิ้วชี้ช่วยเขี่ยออก ชั่วที่แกะหล็กในจนออกหมด ร่องรอยแผลเริ่มบวมเป่ง   โดยเฉพาะบริเวณที่เป็นเนื้อเยื่ออ่อนนิ่ม

                     ผมเชื่อว่าเสริมมีความสามารถตีผึ้งรังนี้ได้สำเร็จแน่หากไม่ประมาทจนเกินไป มันคิดว่าแค่บุหรี่มวนเดียวคง”เอาอยู่” ประกอบกับไม่ได้เตรียมแผนสองสำรองมาด้วยเช่นเอากาบมะพร้าวแห้งมาด้วย บุหรี่หมดก็จุดกาบมะพร้าวไปรมต่อได้ ถ้าเป็นเช่นนั้นผึ้งมิ้มเดือนห้าน่าแล้งคง “อร่อยลิ้น” แต่ก็เป็นบทเรียนที่ต้องจำได้ตลอดกาล จะตีผึ้งก็อาจจะโดนผึ้งต่อย

                    เราสองเดินกลับบ้านด้วยความระทมทวย เสริมใช้ผ้าขาวม้าคลุมหัวและใช้มือรวบปลายชายผ้าให้กระชับจนปิดใบหน้าสิ้น เว้นเพียงช่องเล็กๆไว้มองทางยามเดินกลับ

                    น้ำผึ้งเดือนห้าดีอย่างไร น้ำผึ้งเดือนห้าดีดังนี้คือ ผึ้งเก็บกินน้ำหวานจากดอกไม้ที่เบ่งบานในช่วงเดือนสามเดือนสี่อย่างเต็มอิ่มแล้วถ่ายเทมาเป็นน้ำผึ้งในรวงรัง น้ำผึ้งเปี่ยมไปด้วยแร่ธาตุจากเกสรดอกไม้สดที่บานสะพรั่ง น้ำผึ้งเดือนห้าวิตามินเพียบ น้ำผึ้งเดือนห้าถือเป็นยาอายุวัฒนะมาแต่โบราณ  น้ำผึ้งเดือนห้าแม้เพียงเป็นผึ้งมิ้มตัวเล็กๆรังเล็กๆก็มีสรรพคุณไม่ต่างกัน อยากไปตีผึ้ง อ่านเรื่องนี้แล้ว เตรียมความพร้อมให้เพียบนะครับ เดี๋ยวจะหาว่าเสริมไม่บอก