หน้าแรก
เว็บบอร์ด
บทความ
รวมรูปภาพ
ติดต่อเรา
ข่าวสาร
บ้านทุ่งแสนสุข
ตอน9.แกงส้มดอกแคใส่ปลาช่อนทอด
โดยมณีดิน
"ดำ ไปเลี้ยงหมูทีซิลูก" เมื่อไม่มีใครว่าง แต่ไอ้ดำจรกาว่างตลอด เพราะทุกครั้งที่ได้ยินเสียงเรียกของแม่ ผมจะรีบร้อง”ครับแม่” แล้วก็ลุกไปเสนอหน้าในทันใด กดปุ่มเมื่อไรไอ้ดำไม่เคยขัด เป็นเด็กดีว่านอนสอนง่ายใช้ก็ง่าย แต่เวลาซนๆยิ่งกว่าลิงทะโมน ผมเป็นลูกชายคนโตที่มีพี่สาวสองคน คนหนึ่งพี่เจนจิราเชื่องช้าอืดอาด ใช้งานใดๆก็ทำไปเรื่อยๆ ไม่เร่งไม่ร้อน นั่งนอนก็ช้า ช้าจนเกินไป แม่ก็ดุด่าว่าเอา ด้วยแม่เป็นคนไว คล่อง และใจร้อน เรียกด้วยปากว่าให้ไปทำนั่นทำนี่ ถ้าช้าไม่ทันใจแม่มือไวคว้าอะไรได้ก็ซัดโครมเข้าให้ พี่สาวคนที่สองของผมก็ช้าแถมยังดื้อเงียบ เรียกก็อื้อ ด่าก็อื้อ เดี๋ยวไป เดี๋ยวไป แต่ไม่ขยับ เธอก้มหน้าอ่านแต่นิยายประโลมโลกเล่มโต
"แม่ครับ ทำไมไม่ส่งพี่เจนไปเรียนหนังสือต่อล่ะครับ" ผมถามระหว่างเหยียบขาให้แม่คืนหนึ่ง
"แม่ไม่ส่งพี่เจนไปเรียนหนังสือต่อก็เพราะว่าเชื่องช้า จะเสียเงินเปล่า" แม่ตอบพอให้ได้ยินกันสองคน
"แล้วทำไมแม่ส่งพี่จันไปเรียนต่อในเมืองล่ะครับ"
ผมยังสงสัย ก็จะไม่ให้สงสัยได้อย่างไรในเมื่อพี่สาวสองคนของผม คนหนึ่งได้ไปเรียนต่อชั้นมัธยม แต่อีกคนหนึ่งจบประถมสี่ก็ให้ออกมาช่วยงานอยู่ที่บ้าน
"พี่จันของมึงนั้นมันเรียกใช้ได้แต่มันไม่ทำ ไม่ขยับตัวเอาเลย มันอื้อๆ เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อน ก็เลย"
"ส่งไปเรียนต่อ" ผมต่อจ่อให้เรียบร้อย
ตั้งแต่นั้นมา ผมไม่เคยถามแม่อีกเลย ได้แต่เฝ้ามองดูพี่สาวสองคนของผมซึ่งแตกต่าง ถึงอย่างไรผมก็รักพี่สาวทั้งสองคนเสมอ พี่เจนเชื่องช้าแต่รักน้องทุกคน คอยดูแลเมื่อแม่ไม่อยู่หรือเวลาที่ต้องพึ่งพา ก็จะได้พี่เจนเป็นผู้ให้ ส่วนน้องชายของผม ทุยนั้นหรือ พูดง่ายใช้คล่องแต่ที่แม่ไม่ค่อยได้ใช้เขาก็เพราะว่า แม่หาตัวไม่เจอ วันไหนหยุดเรียนวันนั้นเขาจะตื่นแต่เช้า แต่งตัวเรี่ยมเร้เรไรแล้วก็ไปเฝ้าอยู่หน้าจอทีวีที่บ้านกลางหมู่บ้านของเรา ดูการ์ตูน เหลือเพียงผมให้แม่เรียกหาได้ตลอดเวลา
บ่ายหนึ่งแม่ซื้อปลาช่อนตัวเขื่องจากคนหาปลาที่พายเรือมาขายหน้าบ้าน จึงอยากแกงส้มดอกแค
"ดำ ไปเก็บดอกแคมาให้แม่แกงส้มหน่อยซิ"
"ครับแม่"
ผมเดินไปหยิบตะกร้าและไม้แป้ว(ไม้ไผ่ยาวราว 5-6 เมตร มัดไม้ไผ่เป็นง่ามที่ปลายเพื่อใช้สอย) แล้วลงเรืออีป๊าบพาหนะประจำบ้าน ผมพายไปที่คันบ่อปลาบ้านป้าจำปี ซึ่งปลูกต้นแคบ้านไว้ต้นหนึ่ง แคบ้านต้นนี้มีอายุหลายปีแล้ว กิ่งผุๆร่วงหล่นกล่นเกลื่อนใต้ต้น ฝักแคแห้งๆร่วงหล่นระเกะระกะ ผมยืนใต้ต้นแหงนหน้ามองขึ้นไปบนพุ่มใบที่พลิ้วไหวด้วยแรงลมพะเยิบพะยาบ ผมเกี่ยวไม้แป้วกับง่ามต่ำ วางตะกร้าไว้ใต้ต้น ใช้สองแขนโอบไปรอบต้น เหนี่ยวนำให้ตัวขยับขึ้นไปทีละนิดๆ โดยใช้เท้าสองข้างตะปบลำต้นเพื่อไต่ ชั่วเดี๋ยวเดียวผมก็ขึ้นไปยังง่ามใหญ่ยืนได้ ผมเอี้ยวตัวมาลากปลายไม้แป้ว ผมสอยดอกแคได้พอประมาณก็ทิ้งไม้แป้วลงพื้นแล้วค่อยๆไต่ลง ถึงพื้นก็เก็บดอกแคใส่ตะกร้า เก็บไม้แป้วแล้วพายเรือกลับบ้าน
แม่นั่งอยู่ริมชานกำลังขอดเกล็ดปลาช่อนตัวเขื่อง แม่เหลียวมามองแล้วก็สั่ง
"แกะดอกตูมแล้วเด็ดเกสรมันทิ้งนะ มันขม"
"ดอกบานแกะแล้วเด็ดเกสรมันไหมแม่" ผมถาม
"แกะ" ผมทำงานตามแม่สั่งชั่วเดี๋ยวเดียวก็ได้ดอกแคยุ่ยไปทุกดอก
"ใส่ตะกร้าแล้วไปเขย่าในน้ำซิ เกสรมันจะได้หลุดไป"
ผมทำตามอีกด้วยการหิ้วตะกร้าใส่ดอกแคไปเขย่าในน้ำคลองหน้าบ้าน กลีบดอกแคสีขาวช้ำเป็นที่ๆ เม็ดน้ำเกาะพราวไปทั่วทุกดอก ผมตั้งตะกร้าทิ้งไว้ให้สะเด็ดน้ำ เสียงแม่สั่งมาอีก
"ดำ หยิบข่ามาหั่นใส่ครก สี่ห้าแว่น หอมแดง 4 หัว เอาเปลือกออกด้วยนะ ผิวมะกรูดแห้งในขวด 4-5 เกล็ด ตะไคร้หั่นเป็นแว่นๆ ค่อนต้นเลย พริกแห้งที่แม่แช่น้ำไว้ในชาม 5-6 เม็ดใส่ไปทั้งหมด เกลือ 4-5 เม็ด โขลกให้แหลกนะ"
ผมคว้าสากโขลกลงไปบนเครื่องปรุงของแม่ด้วยแรงของเด็กกำลังแตกพาน ผมตำถี่ยิบ พักเดียวผมโขลกจนแหลก ยื่นครกให้แม่ดูแล้วแม่ก็ยิ้ม
"มึงตำถี่ อีกหน่อยจะมีแต่คนอยากได้ไปเป็นลูกเขย" แม่พูดยิ้มๆ แล้วก็พูดต่อ
"ตั้งกระทะให้แม่ด้วย ใส่น้ำมันหมูลงไปพอประมาณ เดี๋ยวแม่จะทอดปลาช่อนให้เหลืองนอกสุกใน ดับคาว" ผมปฏิบัติตามคำสั่งทีละอย่างๆ
แม่ทอดปลาช่อนหั่นขวางจนเหลืองนอกนุ่มในอย่างปากว่า แม่ตักใส่กระชอนที่ตั้งบนชามอีโน ทิ้งไว้จนน้ำมันสะเด็ด แม่หันมาคว้าครกน้ำพริกแกงส้ม กวาดใส่ในกระทะที่น้ำมันกำลังเดือดจัด แม่คั่วน้ำพริกแกงส้มจนหอมฟุ้งชวนน้ำลายไหลแล้วหยิบชิ้นปลาช่อนทอดใส่ลงไปในพริกแกงอีกครั้ง แม่เติมน้ำสะอาดลงไปจนท่วม เติมน้ำมะขามเปียกลงไปผสมแล้ว ชิมแล้วก็เติม แล้วก็ใช้ทัพพีตักชิม จนได้ที เปรี้ยวนำเค็มตาม แม่ใส่ดอกแคที่ผมเตรียมไว้ให้ใช้ทัพพีกดนาบจนน้ำแกงท่วม
“เวลาเติมเครื่องปรุงเช่นน้ำปลา น้ำมะขามเปียก ต้องเติมทีละนิด ชิมแล้วก็เติมได้อีก ถ้าเติมเยอะเกินไปแล้วแก้ยาก” ผมฟังแล้วก็พยักหน้าหงึกๆ
แม่ปล่อยให้ไฟลนก้นกระทะจนน้ำแกงเดือดพล่าน โรยใบมะกรูดฉีกลงไป แล้วก็ตกใส่หม้อแกงใบเขื่อง แม่ตักแยกใส่ชามอีโนตราไก่ใบใหญ่แล้วส่งให้ผม
“ดำ เอาแกงไปให้ป้าจำปีไป้”
แทบทุกครั้งที่แม่แกง แม่จะตักใส่ชามอีโนให้ผมไปแจกบ้านป้าบ้าง บ้านลุงบ้าง บ้านน้าบ้าง ตามแต่ว่าได้วัตถุผสมแกงมาจากบ้านไหน
ผมกลับมาถึงบ้านแม่ก็ชวนร่วมวงกินข้าวพร้อมๆกัน ทุยกลับมาทันเวลาเสมอ พี่เจนและพี่จันนั่งพับเพียบเรียบร้อย เตี่ยกับแม่นั่งชันเข่าขึ้นข้างหนึ่งเหมือนทุกครั้ง วันนี้แกงส้มปลาช่อนทอดของแม่หอมเครื่องแกงที่แม่คั่วจนหอม หอมกลิ่นใบมะกรูด และซดคล่องคอกับรสชาติเปรี้ยวๆเค็มๆ กินแล้วชุ่มคอ
“ดอกแคแก้ลม แก้ท้องอืด ยอดแคอ่อนๆผัดไข่ยิ่งอร่อยและมีเบต้าแคโรทีนสูงยิ่งกว่าแครอทสีส้มๆ” พี่จันผู้คงแก่เรียนบอกเล่า แม่พยักหน้าหงึกๆ
“โบราณก็ว่ายังงั้น” แม่เสริมแล้วมองหน้าพี่จันยิ้มๆ