หน้าแรก
เว็บบอร์ด
บทความ
รวมรูปภาพ
ติดต่อเรา
ข่าวสาร
เสือกลิ่นสาบ
โดยอินทรีดำ
ตอน22.จับ
มณีเข้ากรุงเทพด้วยความว้าวุ่นใจ นั่งไปในรถทัวร์แอร์เย็นฉ่ำ แต่ก็นอนไม่หลับได้แต่ครุ่นคิดถึงเหตุผลและอะไรหลายๆอย่างที่ผ่านแว๊บเข้ามาในห้วงแห่งความคิดคำนึง เสียงหึ่งๆของรถที่วิ่งกระทบถนนลาดยางไม่ใช่อุปสรรคของการนอนไม่หลับ เสียงเพื่อนร่วมทัวร์ที่กรนดังๆข้างๆตัวก็ไม่ใช่ หลายครั้งที่เดินทางมณีก็หลับได้เหมือนคนอื่นๆ เพียงแต่ว่าคืนนี้ ช่างกระวนกระวายใจจนข่มตาให้หลับไม่ลง
ถึงบ้านเช้ามืด แม่บ้านสวมชุดนอนบางเบาอวลอบด้วยรอยยิ้มเหมือนทุกครั้งที่มณีอดใจไม่ไหว แต่เช้ามืดวันนี้ มณีเหม่อลอยจนไม่สนใจไปได้เฉยๆ แม้แม่บ้านจะพยายามเคล้าเคลียแต่ก็ไม่เป็นผล อารมณ์ที่ติดกังวลหนักอึ้งในสมอง มันคงไปกดประสาทสัมผัสให้ต่ำลงแม่บ้านมองด้วยสายตาแปลก เหมือนจะสงสัยว่า ทำไม บทรักที่เคยกระหน่ำทุกครั้งที่ได้พานพบจึงเหมือนจืดจาง หรืออิ่มเอมมาจากนอกบ้านหรือว่ามีใครอยู่หรือไร
“พ่อเหนื่อย นอนไม่หลับทั้งคืน ขอนอนก่อนนะ พรุ่งนี้จะต้องไปพบท่านรองอธิบดี “ มณีชะโงกหน้าหอมแก้ม แล้วกอดให้ล้มตัวลงนอนแนบกาย
มณีเข้ากรมป่าไม้เดินไปที่กองต้นสังกัด แล้วเลยไปรอพบท่านรองอธิบดี อุกฤษ มหากาฬ อดีตป่าไม้เขตแพร่ที่เคยรู้จักและศรัทธา มณีสวัสดีพี่ๆหน้าห้องที่จำได้ พี่หน้าห้องผายมือให้เข้าไปได้ ไม่มีแขก
“สวัสดีครับท่าน” มณียกมือไหว้ด้วยความเคารพแล้วนั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน ท่านรับไหว้แล้วหัวเราะสนุกสนานตามอุปนิสัย
“มาได้ไง เห็นว่ากลายเป็นมือปราบตัวร้ายไปแล้วนี่”
“ก็กลับมาเยี่ยมครอบครัว แล้วก็มีเรื่องอยากได้คำแนะนำจากท่านครับ..สองเรื่อง” ท่านมองหน้าที่หมองคล้ำของมณีแล้วกระซิบ
“มีอะไร มณี ว่ามาเลย” แววตาที่มองให้ความอบอุ่นกับมณีได้มากโข
“เรื่องที่หนึ่ง ตั้งแต่ตั้งสำนักพัฒนาป่าไม้ ผลงานการปราบปรามมีสถิติสูงสุดครับ แต่ที่สำนักผมไม่มีใครได้สองขั้นสักคน เรื่องนี้ ยังไงก็ช่างมันเถอะครับ แต่ที่ผมอยากเรียนปรึกษาท่านคือ เมื่อสองสามเดือนก่อน สายตรวจของผมสายหนึ่ง..พี่ชัยน่ะครับ ชวนผมเข้าไปตรวจเหมืองแร่ในพื้นที่ แต่ไม่พบเจ้าของเหมือง มีแต่ลานกว้างๆปาดไว้ มีคนเฝ้าคนหนึ่ง แล้วก็กลับออกมา แต่พออีกสองสามเดือน ที่ดินอำเภอมาเล่าให้ฟังว่า เหมืองแร่สร้างโรงถลุงแร่ด้วยเสาไม้สักขนาดคนโอบไม่มิด” มณีหยุดหายใจ ท่านรองมองหน้านิ่งๆ
“ผมก็เลยเข้าไปดูคืนนั้นเลย เสาไม้สักที่ทำโรงถลุงแร่ 35 ต้น คาน แป เป็นไม้สักท่อนกลมหมด รวมแล้วมูลค่ามหาศาล มุงหลังคาแล้วด้วยครับ”
“เป็นสิ่งก่อสร้างไปแล้ว จับไม่ได้ยกฟ้องหมด” ท่านรองต่อให้ด้วยความจัดเจน
“ที่สำคัญ ผมเชิญพี่ชัยมาถามทั้งชุด สารภาพว่าได้เงินจากเสี่ยฮงมาสองหมื่นบาทถ้วน” ท่านทำหน้าแปลกๆ แล้วทิ้งตัวลงพิงพนักเก้าอี้
มณีมองด้วยความสนใจ
“ท่านครับ เรื่องที่สอง ถ้าบริษัททำไม้ไม่ปฏิบัติตามระเบียบจะทำยังไงดีครับ”
“เรื่องอะไรล่ะ” ท่านรองอธิบดีอุกฤษ มหากาฬ ถาม
“ทางชักลากไม้ครับท่าน ป่าไม้เขตยังไม่ได้ตรวจสอบ ผมก็ได้แต่รอ ไม่ค่อยเข้าใจ ทำไมอำนาจการออกคำสั่งตีตราไม้ สำนักมีอำนาจออกคำสั่งได้เลยแล้วรายงานป่าไม้เขตเพื่อทราบ แต่เรื่องทางชักลากไม้กลับให้เสนอป่าไม้เขตลงนาม แล้วแจ้งสำนักให้ปฏิบัติการตรวจตรา” มณีพยายามอธิบายด้วยความข้องใจ
“นั่นซิ ทำไม” ท่านรองอุกฤษพึมพำ
“ประการสำคัญ ตอนนี้บริษัทดำเนินการตัดทางชักลากไม้ไปก่อนการได้รับอนุมัติเส้นทาง จะจับได้ไหมครับ” มณีเรียนปรึกษาตรงๆ
“ได้ ความผิดเกิดแล้ว แต่..ก็น่าจะพิจารณานะว่า มันเกิดความเสียหายมากหรือไม่ ตัดต้นไม้หวงห้ามโดยไม่ได้รับอนุญาต และตัดทางชักลากไม้โดยไม่ได้รับอนุญาต ก็แค่นั้น”
ท่านกล่าวเหมือนไม่เคร่งเครียดนัก มณีนิ่งคิด พยายามจะเน้นว่า ถ้าจับจะผิดไหม
มณีเดินทางกลับสำนักพัฒนาป่าไม้ที่ นน.2 ในอีกสองวันต่อมา พี่ชัยรอพบ และเร่งเร้าให้จับกุมตามที่ได้เสนอไว้ ซึ่งเป็นหน้าที่ของฝ่ายป้องกันรักษาป่าที่จะต้องควบคุมไม่ให้เกิดการกระทำผิดพระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ.2484 และพระราชบัญญัติป่าสงวนแห่งชาติ พ.ศ.2507
เช้าวันถัดมา พี่ชัยเตรียมชุดปราบปรามมาเต็มกำลัง พนักงานเดินกันอยู่แถวๆโรงรถ มีบางคนเข้ามาในสำนักงาน บางคนชงกาแฟกิน พี่ชัยเข้ามานั่งคุยด้วย มณีหน้าเครียด ละล้าละรัง ไม่มั่นใจนักว่า ถ้าจับจะเกิดอะไรขึ้น อะลุ้มอล่วยได้หรือไม่
“หัวหน้าต้องจับ ทำยังงี้มันหยามน้ำหน้าผม ผมไปเตือนแล้วให้หยุดรอคำสั่งอนุมัติเส้นทาง แต่มันไม่ยอม ไม่สนใจ มันถือว่าเป็นผู้ยิ่งใหญ่ เหมือนว่ามันเป็นเจ้าพ่ออยู่” พี่ชัยอารมณ์บูดขึ้งเต็มที่ ใบหน้าที่อ้วนฉุแดงกร่ำ
“เอาไงครับ หัวหน้า ผมเตรียมกำลังมาพร้อมแล้ว” พี่ชัยคาดคั้นด้วยท่าทีและสำเนียงเสียงดัง จริงจังอย่างไม่ยอมแน่ๆ เป็นตายก็คงไม่ยอม
“ไปพี่ ไปจับกัน” มณีพูดจบก็ลุกขึ้น เดินออกไปหน้าห้อง บอกกล่าวสมชายและคณะให้เตรียมกำลังออกตรวจปราบปราม พี่ชัยเดินยิ้มที่มุมปากด้วยท่าทางสมหวัง
รถสายตรวจของพี่ชัยนำหน้าไปด้วยความเร็วรี่ ทิ้งฝุ่นตลบให้รถปราบปรามปีศาจขาวเต็มที่ มณีรู้สึกอึดอัดใจ นั่งเงียบด้วยท่าทางครุ่นคิด คิดในใจ
“มันจะรุนแรงไปไหม มันน่าจะพูดจากันได้ไหม”
เสียงสมชายพูดสกัดความคิดคำนึง
“พี่ ชอบกลๆนะครับ ผมรู้สึกสังหรณ์ใจจัง” สมชายพูดไปก็ส่ายหัวไป มณีนั่งฟังเงียบๆ
“ผมก็รู้สึกสัมผัสได้เหมือนกัน มันยังไงๆชอบกลครับ” ประเสริฐผสมโรง มณีก็ยังนั่งนิ่ง แววตาขุ่นมัวด้วยความวิตกกังวล
รถสายตรวจห้อตะบึงไปด้วยความเร็ว ข้ามสันปันน้ำกม.16 แล้วก็ดิ่งลงไปยังสะพานข้ามแม่น้ำน่าน เลี้ยวขวาไปตามเส้นทางไปบ้านโคก จังหวัดอุตรดิตถ์ ถนนหนทางโขยกเขยก วิ่งเร็วมากก็ไม่ได้
พอถึงจุดที่เป็นเป้าหมาย พี่ชัยแทบกระโดดลงรถแล้วเดินรี่เข้าไปหารถตีนตะขาบที่กำลังไถทางชักลากอยู่ มีต้นไม้หลายสิบต้นล้มตายตามทางที่ตัดผ่าน บางคนใช้เลื่อยยนต์ทนท่อนปลายทิ้งแล้ววัดความยาว และความโต ตามระเบียบการตรวจยึดไม้ เส้นทางชักลากไม้เส้นนี้ยาว 10 กม.เป็นแนวขนานไปตามแม่น้ำน่าน
การตรวจยึดได้ไม้ 250 ท่อน เป็นไม้หวงห้ามทั้งสิ้น มีไม้นอกประเภทหวงห้ามปะปนอยู่ด้วย ต้นไม้เล็กๆตามเส้นทางล้มตายระเนนระนาด รถแทรกเตอร์ตีนตะขาบ ดี6 จำนวน 1 คัน ผู้ต้องหา 3 คน เอกเจ้าพนักงานป่าไม้สายตรวจพี่ชัยบันทึกการจับกุม พี่ชัยสั่งให้แก่น วิทยุแจ้งผลการจับกุมให้องค์การอุตสาหกรรมป่าไม้(ออป.)เตรียมช้างและรถลากไม้ของกลางตามระเบียบ ปัญหาเกิดขึ้นทันใด
“รถแทรกเตอร์ตีนตะขาบ6 ของกลาง จะทำยังไงพี่” มณีถาม พี่ชัยตอบทันควัน
“ขับมันออกไปส่งของกลางที่โรงพักนาน้อย” พี่ชัยตอบแล้วหันรีหันขวาง
“ใครจะขับ ใครจะคุม ของกลางชิ้นใหญ่ออกไป” มณีติง
“ผมรับผิดชอบเองหัวหน้า ไม่ต้องห่วงครับ” พี่ชัยดูกระหยิ่มยิ้มย่องเหมือนได้อะไรสักอย่างสมใจ
มณีและคณะนำทีมออกไปก่อน แจ้งความดำเนินคดีบริษัททำไม้จังหวัดจำกัด แล้วเดินทางกลับสำนักเมื่อเวลา 16.35 น. ความอิดโรยฉายอยู่บนใบหน้าของทุกคน
“คดีใหญ่ยักษ์ จับบริษัททำไม้จังหวัดจำกัด ช่างน่าหวั่นหวาด” มณีพูดเบาๆให้ประเสริฐและสมชายฟัง
รุ่งขึ้น มณีนั่งริมประตู ครูสายธารขอตามไปธุระด้วยนั่งกลาง ประเสริฐขับรถสวัสดิ์กับพวกนั่งอยู่กระบะท้ายรถปีศาจขาว ทุกคนมีกระสอบป่านคลุมตัก ฝนหลงฤดูโปรยปรายลงมาแผ่วๆ รถกำลังมุ่งหน้าไปยังอำเภอเวียงสา พอถึงร้านอาหารซ้ายมือก่อนถึงวงเวียน มีชายร่างใหญ่คนหนึ่งเดินฝ่าสายฝนปรอยๆลงมาจากฟุตบาท พร้อมควักมือเรียก
ประเสริฐจอดรถเข้าข้างทาง มณีขึ้นนกปืน.38หลบอยู่ข้างประตู ประเสริฐและครูสายธารหน้าซีดเผือด สวัสดิ์และพวกขยับตัวมาทางชายร่างใหญ่ สภาพเตรียมพร้อม มณีไขกระจกรถลงนิดหนึ่ง
“หัวหน้า สวัสดีครับ” ชายร่างใหญ่ยกมือสวัสดีแล้วพูดต่อ
“ผมปรีชาเจ้าของรถแทรกเตอร์ตีนตะขาบดี6 ที่หัวหน้าจับเมื่อวานนี้ครับ” มณีพยักหน้ารับรู้แล้วกล่าว
“ผมทำตามหน้าที่ ไม่ได้กลั่นแกลงคุณปรีชานะ” มณีพูดเรียบๆ
“ผมอยากขอร้องหัวหน้าเรื่องรถตีนตะขาบ ผมขอเฝ้าระวังของกลางแทนการที่จะนำไปส่งมอบที่โรงพัก รถมันจะสึกหรอเยอะครับ” คุณปรีชาพูดเสียงหนักแน่น
“ตามระเบียบต้องปฏิบัติครับ หากของกลางเกิดความเสียหายไม่พ้นความรับผิดชอบผม ต้องขออภัยด้วย” มณีตอบเรียบสนิท
“ผมรู้ประวัติหัวหน้านะครับ ผมถึงมาดักรออยู่ ผมรู้ว่าหัวหน้าเป็นคนดี ไม่มีเรื่องเสียหาย ถ้าไม่งั้นเมื่อคืนผมวางระเบิดรถทิ้งไปแล้ว”คุณปรีชาเสียงเครียดแล้วหยุดนิ่ง
“ผมจะให้เขาค่อยๆขับมาช้าๆแล้วกัน จะได้ไม่เสื่อมสภาพ”มณีพูดจบคุณปรีชาก็หันหลังกลับ ประเสริฐออกรถเร็วรี่ ทุกคนเข้าประจำที่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เอาแล้วไหมล่ะ เจอด่านแรก เจ้าของรถตีนตะขาบรับจ้างจากบริษัทเข้าแล้ว เสียวสยองจนครูสายธารพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ
“พี่ น่ากลัวจัง หนูใจหายลงไปที่ตาตุ่มเลย”
“ผมจะควักปืนออกมาก็ไม่กล้าขยับ กลัวเขายกขึ้นมาแล้วซัดเปรี้ยงใส่พี่” ประเสริฐเสริมด้วยเสียงแผ่วโผย
“ยังไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นอีก แต่มีแน่ๆ” มณีรำพึงเบาๆให้ได้ยินกันสามคน